
Książka Królestwo nad rzeką. Przemiany klasycyzmu w poezji Wojciecha Wencla ukazuje twórczość jednego z czołowych przedstawicieli współczesnej polskiej liryki, zaliczanego przez krytyków do nurtu neoklasycystycznego, na tle różnych odmian klasycyzmu. Wyróżnikiem stworzonej przez poetę koncepcji chrześcijańskiego klasycyzmu okazuje się idea „dynamicznego ładu”, złożonego z pierwiastków „szczęścia i cierpienia, siły i niepokoju, świętości i grzechu, mądrości i szaleństwa”, w której wszystkie te elementy postrzega się jako część Bożego planu. Obrazem tak rozumianego klasycyzmu jest tytułowa metafora „królestwa nad rzeką”, wokół której Wencel konstruuje swój poetycki świat. W publikacji przyglądamy się organizacji przestrzeni i czasu w tym świecie. Punktami odniesienia stają się tutaj idea „świętej przestrzeni” Mircei Eliadego oraz Eliotowska koncepcja czasu. Dalsze partie książki pokazują, jak doświadczenie grzechu głównego bohatera tej liryki, utkanej w dużej mierze z wątków autobiograficznych, ale i jego relacja z Chrystusem niosącym odkupienie, wpłynęły na modyfikację koncepcji klasycyzmu stworzonej przez poetę. Wreszcie w ostatnim rozdziale przyglądamy się, jak zbudowany w dawnych wierszach kosmos poszerza się w poezji tworzonej przez Wencla od roku 2010 o wymiar wspólnoty narodowej.