W październiku 2005 r. wyprowadziłem się od Rodziców i zamieszkałem w kawalerce na Giszowcu. To dość szczególna dzielnica Katowic, bo tuż obok blokowiska, na którym przyszło mi spędzić kolejnych siedem lat życia, istnieje osiedle zabytkowych robotniczych domków z początków XX wieku. Nieustannie ma się więc poczucie dziwnego przemieszania czasów. W dodatku za drogą szybkiego ruchu, z której codziennie odjeżdżałem autobusem do pracy, zaczynał się las. Można było tam wejść i błądzić całymi godzinami. Mocno utkwiła mi w pamięci pierwsza taka wędrówka, którą odbyłem wczesną wiosną. Brnąłem przez topniejące śniegi, oddalając się od głosów cywilizacji i wkraczając w nieznane, którego nie umiałem nazwać. Zapisałem potem ten obraz w wierszu "*** (Czegoś brakuje tej wiośnie...)". Myślę, że dobrze oddawał on stan, w którym się wówczas znajdowałem. Przeprowadzka była spóźnionym początkiem dorosłości, którą trzeba było jakoś zagospodarować.

"Wiersze na wiatr" są więc opowieścią o dojrzewaniu i poszukiwaniu powołania. Dość gorączkowym poszukiwaniu, dodajmy, w którym mieszczą się liczne błędy i które często wystawia nas na zranienia. Dlatego tyle w tym tomie obrazów niespełnionej miłości. Czegoś, co zaczynało się jak znak, a kończyło w sposób zupełnie niezrozumiały.

Szczególne miejsce w tej opowieści zajmuje poemat "Medjugorie. Wieniec z gwiazd dwunastu". Wyruszyłem do Medjugorie wraz z Przyjaciółmi, licząc, że może tam otrzymam odpowiedzi na nurtujące mnie pytania. Byłem spragniony znaków i wszędzie chciałem je widzieć. Inna sprawa, że już w trakcie pielgrzymki zaczęły się dziać rzeczy niezwykłe, a po powrocie wszystko układało się jak filmowy scenariusz. Tyle że za bardzo chciałem być reżyserem tego filmu, za bardzo pragnąłem szybkiego happy endu. A to, co brałem za cel, było po prostu drogą. 

Czy dziś rozumiem z tego więcej? Nie jestem pewny. Ale wiem, że ta droga była i jest piękna. Z drżeniem serca wracam do tych wierszy, które dotykają jednego z najbardziej tajemniczych fragmentów mojego życia.